วันนี้ขอเริ่มตอนที่ ๒ เรื่องภัยต่อพุทธศาสนา
ดังได้กล่าวมาแล้วว่า พระพุทธศาสนา เป็นคำสอนให้เป็นผู้รู้ เป็นผู้ตื่น ( จากความหลง ) เป็นผู้เบิกบาน ( เหตุเพราะรู้จักทุกข์แล้ว ) ฉะนั้น คำสอนขององค์พระพุทธศาสดา จึงเป็นการสอนที่ไม่มีวันตาย ไม่มีวันเสื่อม ไม่มีวันล้าสมัย เป็นคำสอนที่คงอยู่ตลอดไป ตราบเท่าที่ยังมีระบบจักรวาล ( หมายถึงยังมีการหมุนเวียนของวันเวลาที่เรียกว่าวัฎฏะ ) อยู่
แล้วทำไมจึงมีความเสื่อมเกิดขึ้นในพุทธศาสนาล่ะ ที่เสื่อมนั้น ไม่ใช่คำสอนหรือความเป็นพุทธเสื่อม แต่ว่าเป็นเรื่องของจิตใจและความเชื่อมั่นในตนเองเสื่อมไป จึงมีความทุกข์มาก ความหลงมาก และความหลับไหลมาก ที่เป็นเช่นนี้ก็ไม่ได้พ้นไปจากคำสอนของพระพุทธศาสดา ที่ได้สั่งสอนเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ถึงเหตุแห่งความเสื่อม
มีบุคคลอยู่สองประเภทที่จะทำให้มีความเสื่อมต่อพุทธสาสนะ หนึ่งคือผู้ที่เกลียด ไม่ต้องกังวล ผู้ที่เกลียดเหล่านี้ย่อมมีความเพียร มีความพยายามอย่างยิ่งยวด ที่จะทำให้สมประสงค์ ด้วยการกล่าว ตำหนิ ติ ด่า และสรรหาเอาเรื่องต่างๆ มาเสนอ มาแสดง เพื่อที่จะทำให้บุคคลอื่นๆ ที่เกลียด และที่ยังไม่รู้ ไม่เข้าใจ พลอยเกลียดไปด้วย กรรมวิธีนี้ใช้กันมาแต่โบราณนานโพ้นก่อนจะกำเนิดพระพุทธศาสดาอีก และยังคงใช้ได้ผลจนถึงทุกวันนี้ และยังคงใช้ได้เรื่อยไป ในกาลเบื้องหน้านับไม่ได้ว่านานเท่าไร เหตุเพราะยังมีคนหลงอยู่มาก เปรียบเหมือนเขาโคกับขนโค
อีกหนึ่งนี้ น่ากลัวมาก คนเหล่านี้ ดูก็เป็นคนที่รักในพุทธศาสนา อยู่ในพุทธศาสนา แต่ว่าไม่เรียนรู้ ฝึกฝนตนเองให้แตกฉานเข้าใจในพุทธสาสนะ แต่กลับไปใช้วิธีฟังเขามา เขาเล่าว่า เอากิเลสตนที่ยังไม่ได้ฝึกฝนกำจัด แล้วตัดสินความไปตามความหลง ความงมงาย ความเบาปัญญาของตนเป็นเหตุต้น คนเหล่านี้มีมากมายเกินจะนับในพุทธศาสนา ยิ่งในพวกที่เข้ามาอาศัยอยู่ใต้ร่มกาสาวะ แล้ว เรียนมาผิด จำมาผิด แล้วก็ถ่ายทอดไปแบบผิดๆ นี่ พวกเหล่านี้น่ากลัวยิ่งกว่า แล้วก็คือพวกที่จะทำให้พุทธสาสนะต้องเสื่อมไปก่อนเวลาอันควร
ตอนที่สองก็ขอเท่านี้ก่อน ค่อยว่ากันใหม่ ถ้ายังมีคนปรารถนจะศึกษาเรียนรู้
บุญรักษา
